Opel Mokka, mniejsza siostra Antary.

Trochę historii.

Debiut Mokki odbył się w 2012 roku podczas targów motoryzacyjnych w Genewie. Wkrótce po prezentacji ruszyła produkcja, najpierw w koreańskim zakładzie GM, a następnie w hiszpańskiej fabryce Opla w Saragossie. Samochód jest miejskim crossoverem, który po raz pierwszy pojawił się w gamie modeli Opla i jest zarazem jednym z pierwszych tego typu modeli na rynku, zaraz po Nissanie Juke. Sprzedaż Mokki rozpoczęła się pod koniec 2012 roku. Mokka to samochód światowy, na rynku  amerykańskim i chińskim jest oferowana pod nazwą Buick Encore, w Wielkiej Brytanii sprzedawana jest konsekwentnie pod marką Vauxhall. Dodatkowo bliźniaczym modelem Mokki jest Chevrolet Trax, który oferowany był w latach 2012 – 2014 również na rynku europejskim, początkowo wytwarzany był w zakładach w Korei Południowej i Hiszpanii potem także w Chinach, w Rosji i na Białorusi. W 2016 roku podczas salonu w Genewie przedstawiono Mokkę po liftingu, przy okazji której wzbogacono nazwę o człon X. Samochód po modernizacji otrzymał nowy pas przedni z mniejszymi reflektorami i atrapą chłodnicy odpowiadającą aktualnemu językowi stylistycznemu marki. Pojawiła się nowa deska rozdzielczą wraz z konsolą centralną „wypełnioną” dużym ekranem dotykowym, całość nawiązuje piątej generacji Astry. Tylna partia nadwozia przeszła zmiany kosmetyczne – pojawiły się zaledwie inne wkłady tylnych świateł. Samochód po modernizacji trafił do sprzedaży na świecie w drugiej połowie 2016 roku, jego produkcje zakończono w 2019 r., Mokka II wchodzi do produkcji dopiero w tym roku.

            Nadwozie i wnętrze auta.

Opel Mokka pod względem stylistycznym był i jest zdecydowanym przeciwieństwem swojego głównego rywala – Nissana Juke. Japońskie auto było  całkowicie nowatorskie i wręcz szokujące bryłą nadwozia, Mokka była i jest po prostu schludnym crossoverem. Wszystko jest tutaj ładne, uporządkowane i pasujące do siebie, a kształt przedniego grilla oraz rozciągniętych ku tyłowi reflektorów do bólu przypomina kształty znane z Astry IV czy Insignii pierwszej generacji. Nadwozie nie wygląda na 4,2 m długości, dzięki krągłościom i wysoko poprowadzonej linii dachu oraz wznoszącemu się ku tyłowi przebiegowi okien bocznych wydaje się krótsze.

O ile tył ma krótki zwis to wystający przedni zderzak znacznie obniża kąt natarcia i nie pomoże nam w terenowej jeździe…. Wnętrzu nie można zbyt wiele zarzucić, każdy posiadacz Opla szybko tu się odnajdzie, pozostali nie będą zawiedzeni. Czytelna tablica zegarów, mały wyświetlacz centralny i całe mnóstwo przycisków pod nim….

Można się przestraszyć, na szczęście po liftingu większość przycisków znikła a sterowanie przeniesiono na dotykowy ekran. W wygodnych fotelach siedzi się dość wysoko, sprzyja to miejskiej jeździe ze względu na dobrą widoczność. Fotele są wygodne, tylna kanapa spokojnie pomieści dwie dorosłe osoby, którym nawet nie będzie brakować miejsca nad głową. Tylna kanapa jest oczywiście składana (niezbyt łatwo) co skutecznie powiększa niezbyt wielki bagażnik.

Całość wykonana jest z nie najgorszych materiałów, spasowanie elementów jest satysfakcjonujące. Opel Mokka w wersjach przed faceliftingiem oferowany był na naszym rynku w trzech wersjach wyposażenia Active, Enjoy oraz Cosmo. Standardowo auto wyposażone było m.in. w klimatyzację manualną, elektrycznie sterowane szyby i lusterka, odtwarzacz CD/MP3 ze złączem AUX sterowany z kierownicy, tempomat oraz 16-calowe stalowe obręcze kół.

Tabela przedstawia poszczególne wymiary auta :

Silniki i przeniesienie napędu.

Opel Mokka był wyposażony w dwa typy silników benzynowych i dwa typy wysokoprężnych. Podstawowy benzyniak 1.6 o mocy 116 KM to trwała, dość toporna jednostka do spokojnej jazdy (do  2018 r.), która dobrze współpracuje z instalacją LPG. Mocniejsze warianty to 1.4 Turbo generujące 120 KM lub 140 KM z tego samego silnika. Są to jedne z najlepszych benzyniaków w swojej klasie, również dobrze współpracujące z LPG, wersja 140 KM ze wzmocnioną głowicą była oferowana z fabryczną instalacją gazową. Po liftingu w 2016 roku dołączono motor 1.4 Turbo z bezpośrednim wtryskiem paliwa (oznaczenie DIT), który legitymuje się mocą 152 KM. Diesle to początkowo 130-konny 1.7 CDTI, a od 2014 r. mniejszy i nowocześniejszy 1.6 CDTI o mocy 136 KM. Rok później do gamy dodano słabszą odmianę tego diesla o mocy 110 KM. Za przeniesienie napędu odpowiadają skrzynie manualne i automatyczne. Napęd na cztery koła w niektórych wersjach realizuje popularne sprzęgło wielopłytkowe marki Haldex. Działa bardzo szybko i sprawnie przenosi moc na tył na śliskiej nawierzchni. Przydaje się jednak głównie w warunkach drogowych – do jazd w terenie Mokką nieco zniechęca łatwość potencjalnego uszkodzenia zderzaków. Silniki benzynowe zadowalają się średnio 7-9l benzyny na 100 km, diesle natomiast 5,5-6,5 l ON na kazde 100 km. Dynamika mocniejszych wersji jest zadowalająca, spalanie wzrasta przy agresywnym stylu jazdy. Agresywna jazda nie służy manualnej skrzyni biegów (M32), montowana do benzynowej jednostki 1.4 Turbo o mocy 140 KM oraz do diesla 1.7 CDTI o mocy 130 KM.

W tabeli przedstawione parametry stosowanych silników:

Zawieszenie, hamulce

Opel zastosował w tym modelu w przednim zawieszeniu  kolumny McPhersona, w tylnym belkę skrętną. Zawieszenie jest sprężyste i przewidywalne, pozwala na bezstresową jazdę zarówno po asfalcie jak i poza nim, troszkę gorzej może byś na krótkich nierównościach poprzecznych.  Zawieszenie jest tanie i łatwe w serwisowaniu. Przednie wahacze są rozbieralne i można je w pełni regenerować. Tylna belka rzadko kiedy wykazuje oznaki zużycia, jeżeli cokolwiek stuka lub skrzypi, to do wymiany są tanie elementy gumowe. Za hamowanie odpowiadają wentylowane tarcze o średnicy 30 cm (przód) i 28,6 cm (tył) współpracujące z jednotłoczkowymi zaciskami. Układ hamulcowy wspomagany ABS jest wydajny, zapewnia drogę hamowania z 100 km/godz na poziomie około 38 m, jest to dobry wynik w tej klasie. Niska masa auta pozwala na dość długie użytkowanie klocków i tarcz hamulcowych.

Wady i zalety.

Zalety:

+ zgrabne nadwozie,

+ dostępność i cena części,

+ akceptowalne zużycie paliwa

+ dobra trakcja

+ atrakcyjne wyposażenie opcjonalne

+ dobra widoczność z pozycji kierowcy.

Wady:

– średniej wielkości bagażnik,

– średnie wygłuszenie,

– niska ładowność,

– występujące na rynku egzemplarze powypadkowe.

Podsumowanie

Opinie wielu mechaników i użytkowników potwierdzają, że Opel Mokka jest autem lepiej dopracowanym od Astry J, a tym bardziej od Insignii. Pokazują to także raporty niezawodności, np. TUV, w których Mokka plasuje się wysoko na tle innych modeli tej marki.

Plusem posiadania Opla Mokki jest dobry dostęp do części, w tym zamienników, a także do serwisu. Mokka nie jest przeznaczona dla dużej rodziny, nie zdobędzie też ukraińskich bezdroży, niemniej jednak będzie zgrabnym i niedużym autem pozwalającym na rozsądne użytkowanie w lekkim terenie leśnym. Nieduże pojemności silników to również niższe opłaty OC, tanie części to kolejny plus. Mimo pewnych „braków” terenowych trzeba szczerze napisać, ze tak ma większość obecnie produkowanych aut z dostępnym napędem 4×4….

Pozdrawiam terenowo.

Seba 4×4