Opel Antara I, światowy następca Frontery.

Trochę historii i danych technicznych.

Opel nie jest kojarzony z autami 4×4, jednak w tej klasie ma już jakieś doświadczenia. Od roku 1992 do roku 2003 oferował na rynkach Opla Frontera, którego korzenie wywodziły się z Azji, gdzie powstał pierwotnie jako Isuzu Amigo.  Antara, to bliska krewna Chevroleta Captiva, a Opel nie ukrywał, że oba auta powstają w  koreańskim zakładzie General Motors. W 2010 roku auto przeszło face lifting. Z przodu zaoferowano  bardziej elegancki przedni zderzak i nową atrapę chłodnicy. Z tyłu zmieniono nieco światła, które również wydają się nieco bardziej „oplowskie”. Moc bazowego 16-zaworowego benzyniaka wzrosła z 140 do 167 KM. Do oferty dołączył również 2,2-litrowy diesel o mocy 163 lub 184 koni mechanicznych. Auto nadal było oferowane z napędem na przód lub na 4×4 w konfiguracji z 6-biegową skrzynią manualną lub automatem. Produkcję zakończono w 2016 r., następcą jest Opel Grandland X.

            Nadwozie i wnętrze auta.

Wygląd zewnętrzny auta nie ulega efektowi starzenia się,  pozwalają na to ponadczasowe linie i kontury, przetłoczenie maski silnika, starannie dopracowane chromowane wloty powietrza. Łagodnie rysowane zarysy nadwozia z wznoszącą się ku tyłowi linią w połączeniu z ochronnymi nakładkami nadkoli oraz dolnych partii drzwi i progów dodają terenowego charakteru, pomagają w tym wstawki w zderzakach (w innym kolorze). Patrząc na przód i tył auta znajdziemy tu charakterystyczne dla Opla cechy. Podcięte dołem zderzaki wpływają korzystnie na kąty natarcia i zejścia.

We wnętrzu znajdziemy sporo miejsca nad głową, jednak nie jest tu zbyt szeroko.

Fotele i kanapa są wygodne i nie ulegają szybko upływowi czasu.

Kształt kokpitu to tzw. „oldschool”, który przypomina Vectrę C i Astrę III, niż współczesną Insignię czy Astrę IV. Mimo to może się on nadal podobać, ta prosta forma pasuje do uterenowionego charakteru samochodu.

Docenimy na pewno łatwą obsługę, jak również dobre materiały wykończeniowe i spasowanie.

Zegary są czytelne, nawiewy wydajne. Tradycyjnie dla Opla w środku przeważają odcienie czerni i szarego koloru. Wyposażenie wydaje się być kompletne (skóra, automatyczna klimatyzacja, ksenony, nawigacja). Bagażnik nie należy do największych, można go jednak łatwo powiększyć. Tabela przedstawia poszczególne wymiary auta :

Silniki i przeniesienie napędu.

Koreański turbodiesel został opracowany we współpracy z włoskim specjalistą VM Motori i na szczęście nie jest tak zły, jak osławiony silnik 2,5 TD z Jeepa Cherokee…. Niezależnie o wersji moc uzyskiwana jest płynnie, pomaga w tym  common-rail, który funkcjonuje pod ciśnieniem do 1600 barów. Antara posiada turbinę ze zmienną geometrią łopatek, co wpływa na wrażenia z jazdy. Silniki diesla współpracują z pięciobiegową przekładnią skrzyni biegów. Oczywiście mocniejszą wersję CDTI można zakupić z pięciobiegową przekładnią automatyczną z możliwością manualnej zmiany biegów. Auto w cyklu mieszanym spala około 9l/100 km, zaś w cyklu miejskim 10,5l/100 km, jazda w cyklu pozamiejskim generuje spalanie rzędu 7,5l/100 km. Mniejszy silnik benzynowy pozwala tylko na przemieszczanie się, jest nieco za słaby, ale choć nie imponuje osiągami, świetnie nadaje się do zasilania gazem. Co więcej, jest stosunkowo trwały, główne bolączki to wyłącznie drobne wycieki oleju. Topowe wersje Opla Antary były napędzane 3,2-litrową V-szóstką. Choć największy z benzyniaków przyjemnie „gada” podczas jazdy, to lubi spore ilości paliwa, wmieście może spalić od 16 do nawet 20 l/100 km. I miewa problemy z rozciągającym się łańcuchem rozrządu. Skrzynie manualne nie sprawiają problemów, automatyczna pracuje płynnie i nie psuje się nadmiernie, ma się jednak wrażenie, że zabiera moc silnikowi. Napęd tylnych kół dołącza się za pośrednictwem elektrohydraulicznie sterowanego sprzęgła międzyosiowego. Jednostka sterująca analizuje obroty kół, pozycję pedału gazu, skręt kół i inne dane dotyczące dynamiki jazdy i w przeciągu 100 ms i aktywnie ingeruje regulując stosunek napędzania osi od  100:0 dla przedniej osi do 50/50. Zaletą układu 4×4 jest jego niska masa, całość waży około 75 kg. Oczywiście nie znajdziemy tu reduktora, nie mniej jednak jazda po śniegu lub w lekkim terenie jest o wiele łatwiejsza, o przyspieszaniu nie wspomnę.

W tabeli przedstawione parametry stosowanych silników:

Zawieszenie, hamulce

Opel zastosował w Antarze sztywniejsze podwozie z niezależnym zawieszeniem wszystkich kół. Przednie zawieszenie to kolumny McPhersona, tylne to czterowahaczowa konstrukcja, nawiązuje ono  do rozwiązań znanych z Vectry i Signum, a swoim zachowaniem na drodze Antara przypomina raczej samochód osobowy (poza dość czułym układem kierowniczym). Na obu osiach zastosowano również stabilizatory. Na dziurawych lub nieutwardzonych drogach komfort jest wystarczający, a nierówności czy dziury nie są nadmiernie odczuwane przez pasażerów. Auto nie galopuje, w zakrętach nie odczuwa się nadsterowności lub podsterowności. Za hamowanie odpowiadają zamontowane na obu osiach wentylowane tarcze o średnicy zbliżonej do 30 cm współpracujące z jednotłoczkowymi zaciskami. Układ hamulcowy wspomagany ABS jest wydajny, zapewnia drogę hamowania z 100 km/godz na poziomie około 42 m, jest to standardowy wynik w tej klasie.

Wady i zalety.

Zalety:

+ przystępna cena,

+ zgrabne nadwozie,

+ spory prześwit,

+ udane silniki,

+ dostępność i cena części,

+ trwałe wtryskiwacze common rail,

+ dobra widoczność z pozycji kierowcy.

Wady:

– problemy z przekładnią kierowniczą,

– średniej wielkości bagażnik,

– potencjalne awarie nawiewu,

– zużycie paliwa w wersji 3,2,

– problemy z DPF w jeździe miejskiej,

– występujące na rynku egzemplarze powypadkowe.

Podsumowanie

Opel Antara będzie idealnym wyborem dla osób chcących komfortowo pokonywać setki kilometrów po polskich, dziurawych drogach i wjeżdżających do lasu. Za przystępną cenę otrzymamy auto o dość nowoczesnej stylistyce z bogatym wyposażeniem. Spory, jak na tę klasę prześwit pozwoli jeździć leśnymi drogami, ceny części nie powalają, spalanie typowe dla tego typu aut. Przydałby się nieco większy bagażnik, ale jego regularność pomaga w zagospodarowaniu wnętrza. Auto bezwypadkowe nie nastręcza zazwyczaj problemów z korozją, spalanie typowe dla tego typu aut. Ogólnie trzeba uznać Antarę za typowego przeciętniaka nie mającego wielu wad ale też typowej dla konkurencji renomy. Jeśli zależy nam na aucie do jazdy a nie na znaczku na masce, to jest to dobra alternatywa dla konkurencji.

Pozdrawiam terenowo.

Seba 4×4