Mitsubishi Pajero IV, kontynuacja sukcesu.

Pajero III w momencie debiutu w 2000 roku oferowało walory klasycznej terenówki połączone z samonośnym nadwoziem. Duża bryła nadwozia wpadała w oko, po blisko 6 latach produkcji zadebiutowała na rynku kolejna generacja. Czy to duże auto z porządnym układem napędowym 4×4 podtrzymuje tradycje Mitsubishi w klasie terenówek?

Trochę historii i danych technicznych.

Pajero to model, który dzięki startom w Rajdzie Dakar wypracował sobie terenową renomę, łącznie wszystkie generacje wygrały ponad dziesięć razy ten morderczy maraton. Pajero zawsze kojarzyło się z dobrymi właściwościami trakcyjnymi i udanym napędem Super Select oraz lekkimi konstrukcjami. Nigdy nie oferowano szerokiej gamy silników, zostało to utrzymane również w IV generacji. Ciekawostką jest stosowanie nazwy Montero na rynkach hiszpańskojęzycznych ze względu na niezbyt chlubne bezpośrednie tłumaczenie nazwy Pajero. Auto z każdą generacją stawało się bardziej „cywilizowane” poddając się aktualnym trendom. Obecna generacja zadebiutowała na rynku podczas Paris Motor Show 2006, z pozoru wydaje się lekko zmodernizowaną poprzednią generacją, w rzeczywistości zmieniono tu 79% części….

            Nadwozie i wnętrze auta.

            Projektanci z Mitsubishi nie eksperymentowali zbyt wiele, pozmieniano delikatnie linie nadwozia, auto stało się bardziej kanciaste i minimalnie wydłużyło się. Najbardziej widoczne zmiany nastąpiły w przednim pasie, nowe kwadratowe i lekko podcięte dołem reflektory pokryte są gładkim szkłem i posiadają  wydajne światła ksenonowe. W połączeniu z dwoma chromowanymi listwami grilla i umięśnionym zderzakiem skrywającym obudowy świateł przeciwmgielnych tworzą charakterystyczny płaski i pionowo opadający pas przedni nowego Pajero. Płaska maska, pionowo opadający tył z centralnie umieszczonym kołem zapasowym, duże przeszklone powierzchnie okien i lekko napompowane nadkola błotników w połączeniu z listwami ochraniającymi dolne partie nadwozia dopełniają charakteru klasycznej terenówki. Bryła auta może się podobać i trzeba przyznać, że dzielnie opiera się upływowi czasu. Po wejściu do środka ukazuje nam się całkowicie zmodernizowana deska rozdzielcza, środkowy panel jest wyeksponowany i posiada spory ekran nawigacji/radia. Klimatyzację ustawiamy poręcznymi pokrętłami, nieduże ale czytelne zegary usytuowane za kołem kierownicy w stosunkowo głębokich tubach, pomiędzy nimi znajduje się klasyczny piktogram wskazujący wykorzystanie układu napędowego 4×4 i blokad poszczególnych mechanizmów różnicowych. Może nie znajdziemy tu miękkich wykładzin i imitacji drewna, jednak jakości spasowania poszczególnych elementów niewiele można zarzucić, całość nie trzeszczy, nie skrzypi, można mieć troszkę zastrzeżeń do ciemnego wykończenia. Znajdziemy tu sporo schowków, gniazdek, dobrej klasy sprzęt muzyczny, o dodatkach w postaci „elektryki”, klimatyzacji, podgrzewanych foteli i wielu tego typu drobiazgach nie ma co wspominać. Przestrzeni we wnętrzu nie brakuje zarówno z przodu jak i z tyłu,  poczucie to wspomagają duże szyby i wąskie słupki. Jeśli zdecydujemy się rozłożyć trzeci rząd foteli by przewieźć siedem osób to widoczność do tyłu po prostu ginie, dodatkowo bagażnik maleje do skromnych 215 l. Przednie fotele są wygodne i pozwalają się regulować w wielu płaszczyznach, koło wielofunkcyjnej kierownicy dobrze leży w rękach, jej obsługa nie nastręcza problemów. Tabela przedstawia poszczególne wymiary auta :

Silniki i przeniesienie napędu.

Mitsubishi nie rozpieszcza nas ilością silników, oferowano jeden silniki benzynowy o pojemności 3,8 l i jeden diesel będący kontynuacją silnika znanego z poprzedniej generacji, w miejsce dotychczas używanej pompy wtryskowej  teraz zastosowano  ciśnieniową szynę Common Rail co skutkowało wzrostem mocy do 170 KM (wersja z automatyczną skrzynią biegów), od 2009 roku moc wzrosła do 200 KM. Wbrew oczekiwaniom nie odczujemy przyrostu mocy w stosunku do poprzedniej generacji, wpływ na to ma zarówno wzrastająca masa auta (ponad 100 kg różnicy) jak też ekologiczne nastawy komputera sterującego silnikiem. Kultura pracy czterocylindrowego diesla o dużej pojemności nie powala na kolana, silnik jest dość głośny i potrafi lekko rezonować, odpala jednak pewnie i przy delikatnym posługiwaniu się pedałem gazu potrafi zmieścić się w 10 l ON/100 km, ciężko liczyć na większe oszczędności. Jednostkę benzynową pomijam ze względu na śladowe jej występowanie na rynku. Napęd jest przekazywany przez 5-cio biegową manualną lub automatyczną skrzynię biegów z możliwością sekwencyjnej zmiany biegów. Skrzynia automatyczna nie powala szybkością działania, należy jednak do stosunkowo trwałych konstrukcji. Mitsubishi zastosowało kolejną generację sprawdzonego napędu 4×4 Super Select 4WD (SS-II). Dodatkowy lewarek usytuowany obok dźwigni zmiany biegów posiada cztery tryby napędu:

• standardowe 2H, napędzana jest jedynie tylna oś,
• 4H, napęd jest przenoszony na obie osie z rozdziałem od 33/67 do 50/50,
• 4HLC, jak wyżej z blokadą centralnego dyferencjału,
• 4LLC jak wyżej z przełożeniem redukcyjnym.

Dodatkowo możemy użyć standardowo blokowanej blokady tylnego mechanizmu różnicowego, w połączeniu z sporym prześwitem i dobrymi katami natarcia i zejścia czyni to z Pajero naprawdę sprawne auto w terenie i na oblodzonych drogach.

Zawieszenie, hamulce

Nadwozie Pajero jest samonośne i wykorzystuje tzw. ramę szczątkową, niezależne zawieszenie obu osi wykorzystuje z przodu podwójne wahacze, sprężyny śrubowe i stabilizator, z tyłu zaś zastosowano układ wielowahaczowy typu multi-link, sprężyny śrubowe i stabilizator. Mitsubishi prowadzi się dobrze zarówno na prostych odcinkach jak i w ostrzejszych zakrętach. Nadwozie oczywiście kołysze się, jednak w sposób wymagający nerwowych reakcji ze strony kierowcy. Każde z kół pewnie trzyma się nawierzchni, dodatkowo wspomagane są systemami ABS z EBD oraz system aktywnej kontroli trakcji i stabilności ASTC. W terenie jazda sprawia przyjemność, Pajero naprawdę dobrze wybiera wszelkie nierówności uparcie prze do przodu nawet w bardziej ekstremalnych warunkach. Zastosowane duże wentylowane tarcze na każdej osi pozwalają na sprawne wyhamowanie ważącego ponad 2,2 t auta ze 100 km/h na dystansie 40/42 metrów (zimne/ciepłe hamulce), zapewne będzie to okupione szybkim zużyciem okładzin klocków hamulcowych.

Wady i zalety.

Zalety:

+ udany napęd 4×4,

+ wysoka zdolność terenowa,

+ pojemne wnętrze,

+ uznana marka,

+ wydajne hamulce,

+ dobre spasowanie elementów wnętrza.

Wady:

– średnia dynamika,

– mała zwrotność,

– zużycie paliwa,

– głośny silnik,

– drogi serwis,

– korodujący zbiornik paliwa.

Podsumowanie

Mitsubishi Pajero IV to dobra alternatywa dla osób szukających dużego, prestiżowego i wygodnego auta, którym bez obaw zjedziemy z utartych szlaków w mniej przystępne tereny. Zapakujemy do niego całą rodzinę i sporo ekwipunku, jednak jazdę okupimy nie najmniejszym spalaniem i utrudnionym manewrowaniem na wąskich uliczkach. W lesie również przeszkadzać będzie wielkość auta, możemy jednak skusić się na wersję 3D, która dodatkowo będzie nieco oszczędniejsza, a jej bagażnik jest i tak większy niż w autach klasy kompakt. Pajero wymaga regularnych przeglądów, w zamian odwdzięczy nam się bezawaryjną jazdą. W porównaniu z konkurencją nie odstaje „in minus”. Auta z pierwszych roczników kupimy za 40-50 tys. zł., przeciętne przebiegi to 180-250 tys. km.

Pozdrawiam terenowo.

Seba 4×4