Honda HRV – uniwersalny kompakt?

Nazwa Hondy wiele tłumaczy, Hybrid Recreation Vehicle, czyli w wolnym tłumaczeniu wielozadaniowy samochód turystyczny. Niewielkie auto  zbudowane na płycie podłogowej modelu Logo (poprzednika Hondy Jazz) oferuje sprawdzony silnik, nowoczesne i oryginalne w momencie debiutu nadwozie i napęd 4×4. Czy to wystarczy by nazwać ja leśnym partnerem?

Trochę historii i danych technicznych.

Auto po raz pierwszy zaprezentowano potencjalnym klientom podczas targów motoryzacyjnych  w 1997 roku. W salonach pojawiło się dopiero na początku 1999 r. Bryła nadwozia w momencie debiutu była dość specyficzna – spory prześwit i szeroka, spłaszczona karoseria rysowana prostymi liniami przywodziła na myśl kombi na obcasach. Początkowo oferowano HR-V tylko w wersji trzydrzwiowej. Odmiana pięciodrzwiowa pojawiła się kilka miesięcy później (10 cm dłuższa). Obydwie wersje były jednymi z pierwszych przedstawicieli tak licznej obecnie grupy crossoverów. Do napędu zastosowano tylko dwa silniki benzynowe, znane z wysokoobrotowej charakterystyki. Produkcję zakończono w 2005 r., całkowicie nowy model zaprezentowano ponownie w 2015 r.

            Nadwozie i wnętrze auta.

W momencie debiutu auto było nowatorskie, ostra linia boczna, klinowata sylwetka z zaokrąglonym pasem przednim (zderzak i grill z lampami) w połączeniu z pionowo opadającym tyłem i bokami wydawała się obszerna w środku mimo niezbyt imponujących wymiarów. Krótkie zwisy, dobre kąty natarcia i zejścia oraz napęd 4×4 pozwalał wierzyć w jej terenowy charakter. Auto dzięki swej sylwetce jest rozpoznawalne do dziś, po wejściu do środka naszym oczom ukazuje się kokpit typowy dla japońskich aut z tamtego okresu, ascetyczna ale jednocześnie czytelna i prosta w obsłudze deska rozdzielcza i wszechobecny plastik. Twarde tworzywo jest dość dobrze spasowane, dopiero po dłuższym użytkowaniu z wnętrza dobiegają poskrzypiwania i trzaski, plastiki dają się łatwo utrzymać w czystości, są jednak podatne na zarysowanie. Honda była rejestrowana na 4 osoby, w wersji 3D z przodu nie zabraknie miejsca dla kierowcy i pasażera, wsiadanie ułatwiają długie drzwi (przeszkadzające nieco na ciasnych parkingach) i stosukowo wysoko usytuowane nadwozie. Znacznie gorzej mają użytkownicy tylnej ławki, dostanie się na nią jest utrudnione, przy dłuższych podróżach odczuwalny jest brak miejsca na nogi. Wersja 5D dzięki dłuższemu o 10 cm nadwoziu (całość ulokowana między przednim a tylnym rzędem siedzeń) i dodatkowej parze drzwi uprzyjemnia życie pasażerom tylnego rzędu. W obydwu wersjach bagażnik oferuje tę samą, niezbyt imponującą pojemność (285 l). Widoczność jest dobra, zarówno prze przeszklone nadwozie, jak i w sporych bocznych lusterkach. Auto oferowano zazwyczaj z dwiema poduszkami powietrznymi, ABS i „elektryką”, klimatyzacja i radioodtwarzacz wymagały dopłaty. W 2002 roku dokonano kosmetycznych zmian, zmieniono osłonę chłodnicy, zderzaki, zastosowano inne obicia tapicerskie.

Tabela przedstawia poszczególne wymiary auta :

Silniki i przeniesienie napędu.

Silniki to sprawdzone jednostki rodem z aut osobowych, początkowo stosowano jeden silnik benzynowy, który zmodernizowano w 2001 r. (wzrosła moc i moment obrotowy dzięki zastosowanemu systemowi VTEC). Do silników trudno mieć poważniejsze zastrzeżenia, są to trwałe jednostki charakteryzujące się wysokimi obrotami użytkowymi, nie jest to atrybut pożądany w terenówkach. Jedynym mankamentem jest hałaśliwość przy wysokich obrotach i towarzyszące im podwyższone spalanie oraz wynikowe podwyższone zużycie oleju, na plus przemawia rzadka konieczność wymiany paska rozrządu (co 120 tys. km.) i wysoka niezawodność przy terminowych wymianach olejów. Spalanie przeciętnia waha się od 8 do 11 l/100 km., łatwo jest je podnieść, trudniej zejść niżej…. Współpraca z LPG nie należy do najlepszych, często zdarzają się problemy z trzymaniem obrotów na LPG i szybko zużywającymi się głowicami. Oba silniki wystarczają do sprawnego z przednim napędem, w przemieszczania się, demonami sprintu i oszczędności jednak nie będą. Z przeniesienie napędu odpowiada 5-cio biegowa skrzynia manualna lub rzadko spotykaną automatyczną skrzynią CVT. Skrzynia manualna jest precyzyjna, jednak przy wyższym przebiegu mogą pojawić się problemy z wstecznym biegiem. Występują oczywiście wersje przednionapędowe, w wypadku napędu na dwie osie za rozkład napędu odpowiada elektronika, dwie pompy hydrauliczne i wielopłytkowe sprzęgło. Tempo reakcji nie zachwyca, i w ciężkim terenie może reagować zbyt późno, system 4×4 o nazwie Real Time 4WD należy traktować jako element bezpieczeństwa i komfortu zapewniający sprawniejsze przyśpieszanie na śliskich jezdniach, precyzyjne prowadzenie i utrzymywanie stabilności samochodu manewrach w krytycznych momentach. W autach eksploatowanych w trudnych warunkach może zdarzyć się uszkodzenie sprzęgła wielopłytkowego i tylnej przekładni napędowej, pierwszym objawem tego drugiego jest głośna praca tylnego mostu. W wypadku pokonywania głębokiego błota bądź piasku możemy narazić się na spalenie sprzęgła, wpływ na to mają wysokoobrotowe silniki.

Zawieszenie, hamulce

Samonośne nadwozie wykorzystuje w wersji 4×4 kolumny McPhersona na przedniej osi i niezależne zawieszenie wielowahaczowe w tylnej. Wersja jednonapędowa korzysta z tylnej belki skrętnej. Wysoka jakość zastosowanych materiałów powoduje, że trwałość resorowania długo utrzymuje się na wysokim poziomie. Pierwsze ulegają zużyciu gumy stabilizatora po przebiegu minimum 100 tys. km., wahacze wytrzymują z reguły przebiegi dwukrotnie wyższe. Zalety zawieszenia ujawniają się najbardziej w jeździe miejskiej, Hondzie niestraszne są studzienki, dziury czy krawężniki, jazda w lekkim terenie również nie sprawia problemu. Zawieszenie jest sprężyste, oferuje przyzwoity komfort połączony z dobrą trakcją, układ kierowniczy pozwala na dobre „czucie” auta. Hamulce są sprawne, dzięki niskiej masie auta (około 1,25 t) zatrzymują pewnie auto, z przodu mamy tarcze, z tyłu klasyczne bębny.

Wady i zalety.

Zalety:

+ sprawne i komfortowe zawieszenie,

+ dobra widoczność,

+ satysfakcjonujący prześwit,

+ wytrzymałe silniki,

+ wysoka bezawaryjność przy unikaniu ciężkiego terenu,

+ trwałość zawieszenia,

+ dostępność części (kompatybilność z autami osobowymi).

Wady:

– mało wytrzymały synchronizator wstecznego biegu,

– stosunkowo wysokie spalanie,

– hałas przy wyższych prędkościach,

– awaryjność układu napędowego (w trudnych warunkach terenowych),

– pojawiająca się korozja dolnych partii drzwi i progów,

– mały bagażnik,

– niezbyt przestronne wnętrze (dla 4 osób),

Podsumowanie

Wbrew pierwszemu wrażeniu mała Honda całkiem dobrze poradzi sobie na terenie niezbyt trudnego leśnictwa. Jej wszechstronność pozwoli na jazdę po lesie i okazjonalne wyjazdy w dalszą trasę. Niezbyt przestronne wnętrze pozwala na sprawne poruszanie się wąskimi leśnymi drogami, pomaga w tym dobra widoczność i wysoka zwrotność. Trzeba będzie pogodzić się z sporym (jak na tę klasę auta) spalaniem, odbijemy sobie to nie wydając zbyt dużo pieniędzy na naprawy. Zadbane i bezwypadkowe auto potrafi nam się odwdzięczyć długą bezawaryjną jazdą, musimy jednak pamiętać o regularnych wymianach płynów, filtrów i regulacjach zaworów (co 40 tys. km.). Wskazane jest wyszukanie wersji 5D, która nie traci zwinności a znacznie ułatwia życie w wypadku częstszego wykorzystywania tylnej ławki i daje się wykorzystać przez rodzinę 2+2. Na niemieckim rynku można znaleźć sporo dobrze wyposażonych aut z przebiegiem w granicach 160-200 tys. km.

Pozdrawiam terenowo.

Seba 4×4