Kia Sorento I

Kia Sorento I, ciekawa alternatywa?

Kia Sorento jest następcą modelu Sportage w wersji Grand, jednak w tym aucie postawiono na zagwarantowanie klientom odrobiny luksusu i poprawienia jakości. Dzięki przystępnej cenie egzemplarzy używanych i konstrukcji opartej na ramie wydaje się ciekawą propozycją dla leśnika. Czy jest konkurencyjna wobec renomowanych rywali?

Trochę historii i danych technicznych.

Kia Sorento zadebiutowała na rynku w końcu 2002 roku i jest odpowiedzią koncernu na rosnący w Europie popyt na auta z segmentu SUV. Kia Sorento z czasem osiągnęła kilka ważnych sukcesów, m.in. tytuł: “The Towcar of the Year Awards 2006” dla aut „holowników” oraz “Best in Class 2004” – nagroda przyznawana przez amerykański magazyn Truck Trend dla najlepszego auta w klasie. Zewnętrznie auto przypomina trochę produkowanego ówcześnie Mecedesa ML , czyli masywne i nieco kanciaste kombi. Pierwszy lifting przeprowadzono w 2006 roku, oprócz delikatnych zmian w nadwoziu zaprezentowano mocniejszy silnik diesla i nowocześniejszą automatyczną skrzynię biegów. W wnętrzu poprawiono drobiazgi mające wpływ na uatrakcyjnienie deski rozdzielczej. Kolejna, całkowicie odmieniona Sorento II zadebiutowała w 2009 roku, czyniąc nieco zamieszania na rynku. Auto od początku było atrakcyjnie wyposażone, jego linia mimo nieco ciężkiej linii nie starzeje się zbyt szybko. Sorento odniosło spory sukces rynkowy, na który wpływ miała niższa od konkurencji cena, oraz posiadanie ramy i rzadko oferowany w innych autach typu SUV – reduktor napędu, dzięki niemu mamy całkiem sprawną terenówkę

Nadwozie i wnętrze auta.

Nadwozie Sorento jest przeznaczone dla pięciu osób, którym zaoferowano sporo miejsca i wygody. Wersje siedmioosobowe są stosunkowo rzadkie i głównie z prywatnego importu, ponieważ polscy klienci dzięki dużej ładowności (619 kg) nabywali te samochody w wersji ciężarowej z kratką. W porównaniu z Pajero Sport lub Cherokee miejsca jest sporo. Tylna klapa unosi się do góry, załadunek ułatwia oddzielnie otwierana tylna szyba. Pod względem jakości wnętrza Sorento dowodzi zmian w koncernie, widać tu staranność w projektowaniu wnętrza i doborze materiałów wykończeniowych, które są wysokiej jakości. Drzwi kabiny i bagażnika otwierają się cicho, przy ich zamykaniu słyszymy przyjemne dla ucha “klapnięcia”. Podnoszenie pokryw silnika, bagażnika i uchylnego tylnego okna ułatwiają siłowniki gazowe. Wnętrze jest obszerne, z kolorystką współgrają chromowane elementy i tzw. wstawki drewnopodobne. Środkowa konsola, oraz deska rozdzielcza jest ergonomiczna, spasowaniu niewiele można zarzucić. Po złożeniu tylnych siedzeń widzimy płaską podłogę bagażnika, którego długość to ponad 150 cm., dzięki temu uzyskujemy o przestrzeń ładunkową oferującą prawie 2 m³ pojemności. Wyposażeniu niewiele można zarzucić, mamy tu kilka wersji, w najbogatszej znajdziemy skórzaną tapicerkę, klimatronic i kilka systemów wspomagających kierowcę. Ciekawostką jest oddzielnie uruchamiany spryskiwacz reflektorów (oszczędność zużycia cieczy) i podgrzewanie przednich wycieraczek. Mimo upływu lat nie widać tu nadmiernie zużytych elementów wnętrza. Tabela przedstawia poszczególne wymiary auta :

Silniki i przeniesienie napędu.

Silnik 2.5 CRDi ma cztery cylindry i wywodzi się z włoskiej firmy VM. Na szczęście nie jest to stary 2.5 TD, który generował problemy właścicieli Voyagerów i Jeepów Cherokee…. Jest to całkiem nowa konstrukcja z pojedynczą głowicą i wtryskiem common rail, wykorzystująca łańcuch rozrządu. Przeciętne spalanie to 9-11 l/100 km. Przy zakupie używanej Sorento weryfikacja stanu turbo jest obowiązkowa, jego podstawową wadą jest trwałość, awaria tego może doprowadzić do sytuacji, w której silnik zassie olej z silnika przez turbosprężarkę, wkręci się na wysokie obroty i nie mogąc go wyłączyć doprowadzimy do jego zatarcia. Z czasem podniesiono moc do 170 KM, przed liftingu zdarzały się awarie typowe dla silników diesla: uszkodzone wtryskiwacze i pompy wysokiego ciśnienia, drobne nieszczelności i zanieczyszczenia układu paliwowego. Dla wielbicieli benzyny zaoferowano na początek dwie wersje – niezbyt mocny silnik 2.4 oraz znacznie ciekawszy 3.5 V6, który potrafi sporo palić. Po liftingu silniki te zamieniono na 3.3 i 3.8, ale są one na polskim rynku rzadko spotykane. Ekonomię poprawia montaż instalacji LPG ( motor 3,5 pali około 14-16 l LPG/100 km). Konsekwentnie wykonywane przeglądy silników i ich osprzętu pozwalają uniknąć większych kłopotów. W układzie przeniesienia napędu stosowano zarówno manualne, jak i automatyczne skrzynie biegów. Te drugie zmodernizowano w 2005 r. dodając opcję ręcznej zmiany biegów. W obu przypadkach w standardzie mamy skrzynie redukcyjną wspomagającą nas w trudnych warunkach terenowych, ciekawostką jest zastosowanie dwóch rodzajów napędu 4×4. Podstawowe wersje mają napęd 4×4 z sztywno dołączaną przednią osią. Rozwiązanie to jest mało przydatne na asfalcie mimo tego, że napęd można dołączać pokrętłem w kabinie do prędkości 80 km/godz. Ten rodzaj napędu poznamy po przełączniku w kabinie opisanym następująco: 4x2HI/4x4HI/4x4LO. Alternatywą było zastosowanie sprzęgła płytkowego automatycznie dołączającego przednią osi (oznaczenia przełącznika Auto/4×4/LOW), system ten jest bardziej bezpieczny na twardych nawierzchniach, w terenie przewagę jednak ma pierwszy system ze względu na prostotę rozwiązań technicznych.

Zawieszenie, hamulce

Nadwozie Sorento oparte jest na solidnej ramie, za tłumienie nierówności odpowiadają cztery sprężyny śrubowe. Przednie niezależne zawieszenie wykorzystuje po dwa wahacze poprzeczne na koło i sprawdzoną kolumnę McPherson, są one wspomagane poprzecznym stabilizatorem. Sztywna tylna oś prowadzona jest przez dwa wahacze wzdłużne i dwa stabilizujące (belka skrętna). Kia chwali się, że w projektowaniu zawieszenia Sorento brali udział inżynierowie z Porsche. Jest to prawdopodobne, ponieważ samochód nie prowadzi się jak klasyczna terenówka oparta na ramie. Nie odczuwamy tu niekontrolowanego bujania a auto sprawia nawet wrażenie trochę nazbyt sztywnego, dzięki temu możemy dynamicznie pokonywać zakręty, na nierównościach zaś auto satysfakcjonująco wybiera nierówności. Przy agresywnym użytkowaniu zużyciu ulegają gumowe elementy zawieszenia. Na rynku dostępne są zestawy pozwalające na uzyskanie dwucalowego liftu. Ze względu na gabaryty zwrotność nie jest najwyższą zaletą Sorento. W tym modelu zastosowano na obu osiach hamulce z wentylowanymi tarczami, systemy wspomagające pozwalają na skuteczne zatrzymanie auta, układ ten nie należy do awaryjnych.

Wady i zalety.

Zalety:

+ stosunkowo komfortowe zawieszenie,

+ dobra widoczność,

+ akceptowalny prześwit,

+ akceptowalne spalanie,

+ dobre zdolności terenowe,

+ dobra jakość wykończenia wnętrza,

+ stosunek jakość/cena.

Wady:

– rdza pojawiająca się czasami u spodu maski silnika, na słupkach i na spawach.

– mała zwrotność,

– problem olejowy w silniku 2.5 CRDi (opisany wyżej),

– paliwożerność silnika V6,

– niska renoma marki.

Podsumowanie

Jeżeli zależy nam na solidnym, wygodnym i praktycznym samochodzie terenowym mający służyć i do pracy i do długich podróży, to Sorento spełnia te wymagania. Należy jednak nie zwracać uwagi na prestiż marki. Kia zaoferowała w tym modelu zarówno komfort aut klasy SUV, jak i przyzwoite właściwości terenowe prawdziwego 4×4, żądając za całość stosunkowo rozsądne pieniądze. Praktycznie jedynym mankamentem jest opisywana wyżej potencjalna awaria turbosprężarki mogąca skutkować zatarciem silnika. Okresowe diagnozowanie turbiny potrafi temu zapobiec. Ciekawostką jest brak krytycznych opinii dotyczących „dwumasy” w dieslach z manualną skrzynią biegów. Pozostałe typowe przypadłości są charakterystyczne dla aut tego typu, należy zwrócić uwagę na fakt, iż w rankingach bezawaryjności Sorento często potrafi zostawić w tyle wiele renomowanych konkurentów. Na plus należy zaliczyć również wysoką masę dopuszczalną ciągnionej przyczepy (2800-3500 kg), co pozwala użytkować ją w charakterze holownika. Reasumując, jest to całkiem ciekawa propozycja dla wielu leśników pozwalająca na zakup auta o kilka lat młodszego od konkurencji.

Pozdrawiam terenowo.

Sebastian Kołacz